.png)
Het westen van Canada is één van de beste plaatsen ter wereld om walvissen en orka’s in het wild te zien. Wij vertrekken vanuit Victoria, een bruisende stad in het zuidoosten van Vancouver Island dat barst van de Britse invloeden.
Het is vroeg in de ochtend en een grijze mist sluimert boven het gladde wateroppervlak. Zo somber als het weer is ook mijn stemming. Hoe kunnen we orka’s zien als we nog geen 20 meter voor ons kunnen kijken?
Eenmaal aan boord van de zodiac, een stevige rubberboot die zowel binnen als buiten plaats biedt aan 12 personen, steekt de opgewekte kapitein van wal. Zijn enthousiasme werkt aanstekelijk en het gevoel van hoop, hoe fragiel ook, flakkert weer op. Hij vertelt hoe intelligent orka’s zijn, dat ze door middel van echolocatie prooien kunnen lokaliseren en dat ze dankzij die klikgeluiden zelfs kunnen ‘zien’ waaruit een potentiële maaltijd is samengesteld. Zeehonden en vetrijke vissen zoals zalm maken geen schijn van kans – ze worden niet voor niets killer whales genoemd – maar als mens hoef je je geen zorgen te maken.
Na een half uur varen vertragen we. Iedereen kijkt nerveus om zich heen, zoekend naar de reuzenpanda’s van de oceaan. Tevergeefs, geen orka te bespeuren. De mist is intussen helemaal opgetrokken en het water is ruw. We varen terug op volle snelheid en onze knieën moeten de schokken opvangen zodat we niet met een kapotte rug terugkeren. Mijn wanhoop dwingt me om hyperalert om me heen te blijven kijken en mijn naïviteit doet me geloven dat dat ook echt iets zal opleveren.
De kapitein moedigt ons aan: ‘Twee ogen zien meer dan één. Blijf goed rondkijken, folks.’ Plots zie ik een vin, vlak naast de boot. We gaan zo snel dat hij alweer verdwenen is wanneer ik omkijk. Was dat echt? Ik denk het wel! Mijn hart maakt een sprongetje en de wildlifespotter in mij steekt een pluim op haar hoed. Uit de vorm van de vin kunnen we afleiden dat het een grijze walvis was.
De kapitein is druk aan het communiceren via de marifoon. Zou dat een goed teken zijn? De vraag flitst nog maar net door mijn gedachten of het antwoord volgt al: ‘Er zijn orka’s gespot in Amerikaanse wateren, in de richting van Seattle.’ Nog 20 minuten varen, kwestie van spanning op te bouwen.
De open zee maakt stilaan plaats voor het vasteland. Grillige rotsformaties begroeid met naaldbomen torenen uit boven het wateroppervlak en zeehonden gapen ons verdwaasd aan vanop hun rustplaats.
In de verte zien we enkele boten die hun motor hebben stilgelegd. Hier moet het zijn. Wat eerst zo moeilijk leek, is het nu niet meer: daar waar alle camera’s naartoe gericht zijn, klieft een gigantische zwarte vin door het water. Hij is niet alleen: zijn broers, zussen, tantes en ooms zijn ook van de partij.
Doordat alle motoren stil liggen en de boten op een veilige afstand blijven, voelen de orka’s zich niet opgejaagd en vervolgen ze rustig hun weg. Waar de ene verdwijnt, verschijnt al gauw een andere. Eén voor één wisselen ze elkaar af aan het wateroppervlak en komen ze onze richting uit. Wanneer ze onze boot naderen, verdwijnen alle vinnen in het donkere water.
Net wanneer ik denk dat we het beste hebben gehad, springt er op een vijftiental meter van onze zodiac een orka uit het water! Een andere orka volgt haar voorbeeld en werpt zich al even speels uit het water. Een overweldigend gevoel van euforie raast door mijn lichaam.
Na de extase volgt een diep gevoel van dankbaarheid en besef van nietigheid. Wij hebben het geluk gehad om die prachtige, intelligente dieren in hun natuurlijke habitat te aanschouwen. De natuurpracht in West-Canada is ruig, machtig en sereen tegelijkertijd. Ze maakt je nederig, bezorgt je kippenvel en laat een onuitwisbare indruk na.
Wij deden deze excursie met BC Whale Tours, een organisatie die milieu- en diervriendelijkheid hoog in het vaandel draagt.
